Hayat bana hep acımasız davrandı, hep savaş verdim herşey için ama bakıyorumda hep yenilmişim...
Yalnızım yapayalnız...
Bazen haykırmak istiyorum, ama herşey boğazıma düğümleniyor...Babamı özlüyorum, ailemi özlüyorum..
Ama tüm bunları haykıramıyorum, kızıyorum, kırılıyorum ama haykıramıyorum gözyaşlarım hep içime akıyor... Bakıyorum etrafımda dertleşeceğim, içimdekileri akıtacağım kimse yok çünkü ben gururluyum, çünkü ben kibirliyim hep çıkmazlarımda uzak tutarım herkesi kendimden... Ağlamamak için zor tutarım kendimi ama güçlüyüm ya ağlamam...Bazen soruyorum her insan gibi kendime çok mu iyi niyetli davranıyorum, karşımdakiler için çok mu ince düşünüyorum.Herkesi haklı görüyorum ama kendimi haklı bulsamda haykırmıyorum. Hep neyse o üzülmesin, o küçük, o annem , o babam diyerek geçiştiriyorum.
Hala anlam veremediğim çözemediğim sorular... Bizler nasıl bu kadar dağıldık...
Bir insan evlatlarını görmeden nasıl yaşar... Kanını canını görmeden... Ben kimseyi yargılamak istemiyorum herkes kendi hayatını yaşıyor ama bir insan sadece evlatlarının sesini duyarak nasıl yaşar??
Ben çok duygusal oldum bugünlerde...Ama insan bazen arkasında bir güç istiyor.Onu koruyacağını kollayacağını bilen...
Bugün iğde ağaçlarının kokusu çalındı burnuma, aynı bizim eski evin arkasındaki iğde ağacı gibi ! Ne üzülmüştüm o kuruduğunda... Ben herkesi çok sevdim, ama aynı sevgi ve saygıyı göremedim kimseden. Bugün mutsuzmuyum Hayır!!! ama hüzünlümüyüm evet!!!
Arada hüzünlenmez mi insan, istemez mi tüm sevdiklerini bir arada!!!
