Egehan 10 ay 2 günlük oldu...Ve ona yetişmek neredeyse imkansızlaştı.
Beni o kadar yoruyor ki hiç birşeye zaman ayıramaz oldum.
Ama herşeye değer onun bir gülüşü.
Canım oğlum benim kocaman bir delikanlı oldu.
Gitmek istediği yeri ve almak istediği nesneyi baş parmağı ile gösterip ıhhh diye sesler çıkarır oldu yaramazım.
Ufak adımlar atıp kafa, göz kırmayada başladı tabi:)
Zil çalınca birinin geldiğini ve kapıya gitmemiz gerektiğinide öğrenmiş benim oğlum.
Her zil çalışında kapıyı gösterip elimden tutup pıtır pıtır kapıya doğru gidiyoruz, kapıyı açıyoruz kafamızı hafif sağa doğru eğip, merdivenlerden kim gelicek diye bakıyoruz.
Ve karşınızda EGEHAN!
