Sevgili dostlarımız Yeşim ve Alper haftasonu bizi misafir ettiler, herşey için öncelikle onlara çok teşekkür ederim.Uzun zaman görüşemesek bile, hep gönlümüz bir, bitmeyen sohbetler ve doyamadan ayrılışlar... İnsan mekanikleşmemeli, bilgisayara bağımlı, telefona tutkun olmamalı...Neyse anlayan anladı...
Uzun süre oldu biliyorum bloga yazmayalı belki bazılarınız artık sıkıldı bıraktı dediler ama inanın öyle değil...Hayat devam ediyor ve bir çok seyde seni bekliyor, sıralamalarda biraz arkalara düştü sadece blog.Ama artık zaman yaratmaya çalışacağım.Tabiki Egehan ın git gide büyümeside, onun bir birey olması ve isteklerde bulunmasıda beni birçok şeyden geri bırakıyor.Biz ne kadar geri kalmak istemesekte kendine ayırdığın zaman kısıtlanıyor.Olsun onun bir gülüşü, bir bakışı yeter.
İlk doğduğunda nasıl bir duygu olduğunu anlamamıştım anneliğin, nasıl bir bağımlılık nasıl bir tutku olduğunu ama Egehanım büyüdükçe konuşmaya başladıkça taaa kalbimin içinde hissettiğim o tarif edilemez duygu belirmeye başladı.
Allahım nasıl bir sevgi bu!!!
Hele o Anne lutfennnn! demen yok mu annecim, nasıl kalbime işliyor ve sen nasıl beni kullanıyorsun.
Senden özür dilerim tekrar blogumuzu bu kadar boşladığım için, ama inan senin için ;) seni çok seviyorum oğlum her anne gibi yürekten taaa derinden...
